Dobra – nazwa miasta została po raz pierwszy wymieniona w 1331 r. w bulli papieskiej. Liczne znaleziska archeologiczne (m.in. kamienne narzędzia, ozdoby z brązu, pozostałości obronnego grodu pierwszych Słowian z końca VI w.) dowodzą, że ziemia doberska tętniła życiem już setki lat wcześniej, a wody istniejącego niegdyś Jeziora Doberskiego chroniły przed wrogiem pradawne osady.
	W XIV w. Dobra o okolice trafiły jako lenno w ręce rodziny von Dewiz. Przez następne 470 lat historia rodu splatała się ściśle z historią miasta. W XVI w. Dobra przeżywała swój rozkwit, a źródłem dochodu, oprócz uprawy, stało się także rzemiosło: garncarstwo, sukiennictwo i płóciennictwo. Rok 1647 przyniósł miastu katastrofę. Wtedy to na skutek epidemii dżumy liczba mieszkańców Dobrej zmniejszyła się z ponad 600 do 48 osób! W początkach XX w. w mieście funkcjonowało kilka zakładów przemysłowych, m.in. krochmalnia, mleczarnia, wytwórnia wód gazowanych.
Dobra zachowała średniowieczny układ urbanistyczny. Atmosferę miasteczka tworzą XVIII- i XIX-wieczne urocze szachulcowe kamieniczki z drewnianą stolarką w stylu biedermeier i secesji.
	Najstarszy budek mieszkalny (pensjonat „Taber”) Mieści się przy ul. Kościuszki 4 w Dobrej. Wyróżnia się bielą murów i kontrastującymi ciemnymi belkami ryglówki. O dacie jego budowy świadczy napis na belce oczepowej między drugą kondygnacją a szczytem: Chwała Bogu jedynemu. Człowiek, który zaufa łasce Bożej nie dozna żadnej szkody, 20 maja 1695 roku. Budynek jest znakomitym przykładem budownictwa mieszkalnego Pomorza Zachodniego. W jego wnętrzu znajduje się osobna sień gospodarcza i mieszkalna, rozszerzająca się w części podwórzowej.